Of toch niet? Dan zit je zonder, na al die jaren, volle inzet of juist na lang zoeken had je eindelijk die baan, maar hield het hier alweer op. Jouw baan, jouw identiteit, jouw zekerheid…
Door corona, maar ook daarvoor zijn er helaas veel die (gedwongen) hun baan verliezen. Sommigen na een kort intens dienstverband, anderen misschien na jarenlang dienstverband. De gemene deler is dat het mensen raakt, die met hart, ziel en zaligheid zich hebben ingezet voor hun bedrijf of organisatie.
Soms ben je zelf zo verwoven dat het voelt als familie.
Door de fijne samenwerking, de inspirerende collega’s, een groot deel van je tijd die je daar doorbracht, de groei die je hebt kunnen doormaken, het moois wat je samen hebt opgebouwd, hoe je jezelf kon zijn, alle energie en liefde die je hebt gegeven of omdat je er zo lang werkt dat het vertrouwd voelt.
En dan houdt het opeens op.
Dan voelt het alsof alles weg is. Is er verdriet, misschien onbegrip of boosheid. Niet de emoties waar je vanzelfsprekend voor zou kiezen, alleen zijn ze er wel. Het kan zijn dat je denkt even slikken en weer doorgaan. Maar je het kan je ook overvallen en (tijdelijk) alles overschaduwen. Of je voelt als klein of groot, weet dat:
Het zelfs kan voelen als rouw, of het verlies van een dierbare.
Dat stukje dierbaarheid dat je nu moet missen, dat je even niet meer weet wie je zonder bent, of helemaal niet ziet waar je vanuit hier nou verder moet gaan.
Het diepe gevoel van gemis en verlies, zijn de pijn van herinneringen die je ooit zoveel plezier en geluk gaven. Daar zit ook wat moois in als je er op die manier naar kan kijken.
Het erkennen van het gevoel is heel belangrijk: jouw verdriet, jouw boosheid of gevoel van onmacht. Pas als je dat kan omarmen, dan kan je verder.
Immers, waar je je tegen verzet zal je blijven steken en blijf je tegen vechten. Als het je lukt om te accepteren “dat het gevoel er mag zijn”, dan is dat een startpunt om van daaruit langzaam weer vooruit te gaan kijken.
De manier waarop er afscheid wordt genomen en hoe je werkgever met je omgaat, draagt sterk bij aan jouw gevoel. Zo zie je in het fragment (onderaan dit artikel), maar weet dat er veel werkgevers zijn die die dit ook vol respect, aandacht en warmte doen. Van dichtbij weet ik dat het verdriet voor de werkgever soms net zo groot is, als voor de werknemer. Jouw trouwe medewerker, goud in handen, die altijd voor je klaar stond. Soms kan het niet anders.
Wat belangrijk is, zelfs een gegeven, dat jij degene bent die weer verder moet, voor jezelf.
Want van daaruit kan er maar één het verschil maken en dat ben jij.
Dat hoeft natuurlijk niet alleen, juist niet. Vrienden, familie of een coach kunnen jou helpen.
Je bewust zijn dat je baan verliezen, “als rouw kan en mag voelen” is een waardevolle stap. Ik gun jou, of diegene in jouw omgeving dat je de tijd daarvoor kan nemen. Dat het je ruimte geeft om weer door te kunnen naar jouw volgende stap, waar je met energie en rust nieuwe plannen kan maken.
Want hetgeen je achter je laat, zegt niets over de mogelijkheden die de toekomst jou kan bieden.
Die jij kan creëeren.
Mooie dag!
Justine
Ter aanvulling vind je een fragment van een tv uitzending, met Janske van Eersel, over baanverlies en de gevolgen die het kan hebben. Een mooie eye-opener en andere manier om op baanverlies te kijken.
